เรื่องที่ฉันประทับใจมากที่สุด

            สมัยเรียนอยู่ม.ปลายฉันกับเพื่อนๆ อีก 5 คนเราไปสร้างวีรกรรมมาที่หอแห่งหนึ่งใน จ.นราธิวาส (บ้านเกิดของดิฉันเอง)เรื่องมีอยู่ว่าเพื่อนๆ ในกลุ่มเกิดอยากจะทำอะไรแปลกๆก็เลยช่วงเล่นผีถ้วยแก้วอยากรู้ว่ามันเดินเองหรือใครพา เลยนักกันไปเล่นที่หอของเพื่อนอีกคนหนึ่ง ช่วงนั้นเวลาประมาณ 2 ทุ่มครึ่งพวกเรา 6 คนเดินเข้าไปในห้องที่เพื่อนๆลือว่ามีผีตอนนั้นบอกได้เลยเป็นคนกลัวผีมากแต่ต้องเล่น(เพื่อนท้าถ้าไม่เล่นเดี๋ยวจะเสียฟอมร์)พอย่างก้าวเข้าไปในห้องบอกได้เลยว่าขนมันลุกอ่ะ พอเข้าไปในห้องกันครบแล้วดิฉันเข้าไปคนสุดท้ายเพื่อนที่ก่อนหันมาบอกว่าให้ปิดปะตูด้วยดิฉันกำลังจะหันไปปิดปะตูแต่ก็ไม่ท้นแล้วประตูมันปิดเอง(ใจอยากร้องไห้มากเลย)แต่คิดได้ว่าเดี๋ยวถ้าบอกเพื่อนไปเพื่อนก็จะตื้นตะโหนดไปกันใหญ่เลยเก็บไว้คนเดี๋ยวไม่บอกใคร
            ได้เวลาเล่นผีถ้วยแก้วเพื่อนๆ ก็ต่างคนต่างถามนั้นนู้นี้ไปพักหนึ่งเวลาก็ผ่านไป 1 ชั่งโมงกว่าๆได้เวลาจะเลิกแล้วกำลังจะออกจะถ้วยที่เล่นอยู่นั้น เพื่อนอีกคนดั้นมีคำถามทิ้งท้ายว่า"ตอนนี้พี่อยู่ตรงไหนของห้อง"ทุกคนต่างก็มองหน้ากันเพราะถ้วยไม่เดินสักพักเพื่อนที่ถามคำถามนั้นหันไปเห็น ผู้ชายแก่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ซึ่งอยู่ข้างหลังเพื่อนอีกคนเข้าไม่รู้จะทำอย่างไรเข้าอึ้งมากกับสิ้งที่เขาเห็นเข้าเลยสะกิดเพื่อนที่นั้งอยู่ข้างๆเขาแล้วชี้ไปตรงหน้า บังเอิญเพื่อนคนนั้นเป็นคนกลัวผีมากกว่าใครๆและเป็นคนที่ถือเทียนเพื่อจะให้ห้องสว่าง พอเขาเห็นบอกได้คำเดี๋ยวว่าห้องทั้งห้องมืดไปหมด ก่อนที่จะมืดเพื่อนคนนั้นได้ทิ้งคำลงท้ายประโยดเดียวว่า "กูไม่อยู่แล้ว"พร้อมเป่าเทียนแล้ววิ่งออกจากห้อง(ทุกคนงงหมดเลย)เพื่อนๆคนอื่นๆก็วิ่งตามแล้วถามว่ามีอะไรหรอ เขาเลยเล่ามาหมดเลยว่าเห็นอะไรบ้าง หลังจากนั้นก็แยกยายกันกลับบ้าน(ได้รู้ว่าเรื่องของผีถ้วยแก้วมันมีจริงแล้วร้จริงอีกด้วย)